Bu internet alemi ne kadar hain.. İnsanların ne duygularla yazdıkları satırları nasıl böylesine kolay çalabiliyorlar..
Ben yazarken içimde sızlayanlarımı akıtıyorum satırlara, yaralarım satırlarımda kanıyor, gözyaşlarım satırlarımda coşuyor..
Aslında paylaşmamak lazımdı sanırım en başından hiç birini, bir kenarda öylece atıl dursaydı, şimdi ve ara ara canım bu kadar yanmazdı...
Bazen böyle aklıma düşüyor yazdığım yazıların bir kısmını aratıyorum arama motorlarında her defasında aynı hezimetle benzer sonuçlara ulaşıyorum..
Üstüne titrediğim, içimin cız ettiği satırlarımı almış çok marifetli birileri ben yazdım diyerek yayınlamış.. Bir, iki değil üstelik bu! Bir birinden farklı farklı kişiliksizler, yazılarımın/şiirlerimin büyük çoğunluğu...
Bu nasıl bir hırsızlıktır.. Artık o kadar aşmış ki insanlık kendini manevi olarak da çalıntıya başlamışlar.. Duygularımı, acılarımı çalmışlar!
Kabul edemiyorum bir türlü, aman boş ver diyemiyorum..
Öyle ki; Önce kardeşimin ölümünün acısını çalmışlardı, Baba diye yazdığım bir şiiri yüzsüzün biri sahiplenmiş üstüne de benle kavgaya girişmişti bir form sitesinde ben yazdım diyerek..
Sonra çok sevdiğim ama hiç kavuşamadığım bir aşkın acısını.. Duamsın yazısını..
Daha çok varda bu ikisi en özeli, en canımı yakanı!
Şimdi ne demeli? İçimden geçen tek şey madem sahiplendiniz satırlarımı, satırlarımda ki can sızımı o zaman acısını da yaşayın inşaALLAH mı demeliyim? Önce çektiklerimi çekin sonra alın sizin olsun mu demeliyim? Bu kadar gaddar olmalı mıyım? Bilmiyorum ama gerçekten canım yanıyor! Paylaşmış olmaktan hayıflanıyorum...
Bilmiyorum, sadece gerçekten çok üzüldüm..
Bu gün ki çalınanım; (başlık içler acısı değil mi..)
Duamsın, Dualrımsın, Dualarımdasın ..
